از اين مكان سلام ميكنم به حجتم، به امامم، به تصويرگر اسلام اصيل و بعد به پدر و مادرم، سلامى از روى خضوع، سلام به انسانهايى ميكنم كه مرا با زحمت بسيار در دامان خودشان پرورش دادند شايد اگر اشاره‌اى به اين انسانها نبود به اين راه هدايت نمى‌شدم و بعد از سلام دست هر دوى شما را از دور ميبوسم. نميدانم چه بنويسم و از كدامين حديث برايتان بگويم، وقت بسيار كمى دارم و كارها ى زيادى است كه بايد انجام بدهم.
فقط اين مطلب اساسى را بگويم كه انسانها هميشه خدا و مرگ را به خاطر آوريد و با ياد اين مطلب زندگى را بگذرانيد و من در پيشگاه خدايم شرمسار و خجل مى‌ايستم و تنها به رحمت و مهربانى او اميدوارم چرا كه چندان خود نيز به اين نصايح حمل نكردم. خدايا همه ما را به راه راست هدايت بفرما و ما را در فراز و نشيب زندگى انسان كن اى هميشه اهنماى ما در سختيها، خدايا چندان گناهانمان حجاب بر روى ديده‌هايمان كشيده كه نمى‌توانيم ترا دريابيم.
خدايا توفيق اين دريافتن را به همه انسانها عطا كن. خداوندا تو به انسانهايى كه تو را نمى‌شناسند يارى و محبت ميكنى پس به اين انسانهايى كه تو را مى‌جويند و در ياد تو بوى مرگ را و مساعدت كن و در دنيا و آخرت خير به همه آنها عطا كن. و بعد از پدر و مادر عزيزم ميخواهم كه اين چند آيه بالا را حفظ كرده و هرگاه كه به ياد من مى‌افتيد اين آيات هدايتگر را در زير لب زمزمه كنيد تا شايد خداوند بخاطر سخنان خود مرا نيز ببخشد و از برادرانمان ميخواهم پاكى محبت و اخلاق اسلامى را در خودشان جايگزين كنند و به خواهرانم نيز بياموزيد كه انسان باشند و انسان نيز بپرورند.
از دور همه شما خواهر و برادرانم را ميبوسم، خصوصا رضا و مريم كوچولو اين اولين وصيتنامه‌ام بود. و شايد آخرين وصيت نامه‌ام بشود. هميشه به سختى‌هاى امام حسين(ع) فكر كنيد و بخاطر زندگى‌يتان خدا را شكر كنيد. اى مهربان همه ما، مادر
